Als hydrotherapeut, massagetherapeut, moeder en eigenaresse van Joli Bébé Baby Spa, vraag ik mij altijd af waarom we aan een baby die veel huilt het label “huilbaby” hangen.
Zullen we alsjeblieft ophouden om baby’s die om welke reden dan ook veel huilen “huilbaby” te noemen?
Het is zo jammer dat we de identiteit van de baby vangen in gedrag. Dat doen we ook alleen maar bij huilen. Bij een snotterende baby noemen we deze baby toch ook geen ‘snotbaby’? Bij een ontzettende blije baby, noemen we de baby ook geen lachbaby. Maar bij huilen plakken we dit er wel zomaar aan vast. En het is zó bepalend voor hoe er naar de baby gekeken wordt. Het heeft een ontzettend negatieve lading, terwijl het kind alleen maar communiceert op de enige manier waarop het aan kan geven waar het last van heeft.
Vaak achtervolgt het label het kind jaren later nog. Wordt er op verjaardagen verteld dat hij/zij een huilbaby was en hoe verschrikkelijk dat was. Wat doet dat met een baby en kind, dat toentertijd moeite had met zelfregulatie om welke reden dan ook. Het geeft een kind weinig zelfvertrouwen. Sterker nog, het maakt een kind erg onzeker en dat kan zelfs meegenomen worden in de pubertijd, waardoor de onzekerheid versterkt wordt door andere factoren.
Ouders zijn soms al voor de geboorte ontzettend bang om straks een huilbaby te hebben, omdat er de meest ellendige verhalen over te vertellen zijn. En begrijp me goed, een baby met last van onrust en overmatig huilen is ook enorm ingrijpend en vermoeiend, daar wil ik niets aan af doen. Maar er tegenwoordig genoeg hulp om jouw kindje beter te begrijpen en dit ongemak bij hem/ haar weg te halen.
Maar wat kan een andere benaming ook een enorm andere benadering geven.
Vandaag verzuchtte een moeder: ‘Waarom moeten wij nou net een huilbaby hebben?’. mijn antwoord was: ‘Jullie hebben een baby en samen gaan we op zoek naar wat jullie baby wil vertellen. En dat is wat je bij elke baby doet.’ Ouders ontspanden voor mijn ogen, want nu kwam er een streepje licht aan het einde van de tunnel.